ΦΟΒΕΡΗ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Τα δεινά σκεπτόμενος, θλίβεται η ψυχή μου,

γιατί σκέπτομαι πώς θα σταθώ μπροστά Σου Λυτρωτή μου.

Αφού οι αμαρτίες μου είναι φρικτές το ξέρω,

γι’ αυτό, Δεσπότη μου, Χριστέ πονώ κι υποφέρω,

σκεπτόμενος την κόλαση, την πίκρα, την οδύνη,

αιώνια ο σατανάς που στις ψυχές θα δίνει.

Σκεπτόμενος τα πάθη μου, την τόση αμαρτία,

πώς θα σταθώ μπροστά σ’ Εσέ διά να κριθώ Μεσσία;

Μα ξέρω, όταν η ψυχή Εσένα θα ζητήσει,

με αγάπη και ταπείνωση θα Σε ομολογήσει.

Η Σκέπη Σου η Άγια τους πάντες θα σκεπάσει

και των δαιμόνων τα σχέδια αμέσως θα χαλάσει.

Θα παραλάβεις την ψυχή, θα την αναγεννήσεις

και με χιτώνα φωτεινό αυτή θα την στολίσεις.

Θα της χαρίσεις τη ζωή, θα διώξεις το σκοτάδι,

θαβάλεις φράχτη στην οδό που οδηγεί στον άδη.