ΣΕ ΣΕΝΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ

Μακάρια η κοιλία που εβάσταξε Εσένα,

τον Μεγάλο Βασιλέα, τον Δεσπότη και Ποιμένα.

Μακάρια η αγκάλη κι οι μαστοί που Σε θηλάσαν,

Σε, τον Μέγα Ζωοδότη και την πλάνη εχαλάσαν.

Τα χείλη μας ψελλίζουνε τα λόγια αυτά Παρθένα,

κι η ψυχή μας φλέγεται από αγάπη για Εσένα.

Φέρνοντας εις τα σπλάχνα Σου Μέγα Θεό και Λόγο,

εβούβανες και νέκρωσες τον κάθε μωρολόγο.

Τα είδωλα εγκρεμίσθησαν, ο σατανάς νεκρώθει,

χαρά, ζωή αιώνιος στον άνθρωπο εδόθη.

Μακάριος όποιος ζητά την άγια προστασία,

αυτός που σ’ έχει σκέπη του, Εσέ, του κόσμου την Κυρία.

Δοξάζετε την Παναγιά, πάντα να την υμνείτε,

τη Μάνα του Δημιουργού πάντα να ευχαριστείτε.

Μητέρα του Κυρίου μας δέξου την προσευχή μας,

καθάρισε και λάμπρυνε τη δόλια την ψυχή μας.

Νέκρωνε του τρισάθλιου την κάθε επιδρομή

και την ψυχή μας κάνε τη αγνή και ταπεινή.

Γνωρίζεις Συ, Κυρία μου, και βλέπεις τα δεσμά του,

πόσο παιδεύει τις ψυχές και δίνει τα δεινά του.

Βλέπεις γλυκειά Παρθένα μου πως θέλει να μας πνίξει,

αιώνια στα δίχτυα του κοιτάει να μας ρίξει.

Βλέπεις πως ρίχνει τις ψυχές στο βόρβορο, στα πάθη

κι ευχαριστιέται, χαίρεται σαν η ψυχή μας πάσχει.

Συ, που ρομφαία δέχτηκες να σχίζει την καρδιά Σου,

βλέποντας πάνω στον Σταυρό Υιόν και Βασιλιά Σου.

Για ν’ ανοιχτουν οι φυλακές και οι ψυχές να βγούνε

και την αιώνια ζωή και τη χαρά να βρούνε.

Εσύ γνωρίζεις Δέσποινα τον πόνο τον δικό μας

και πως νεκρώνει τις ψυχές ο άσπονδος εχθρός μας.

Εσύ γνωρίζεις πως ποθεί να βλέπει την ψυχή μας

νεκρή, μακράν της χάριτος του Μέγα Λυτρωτή μας.

Εσύ γνωρίζεις πως πετά στο μίσος τον καθένα

κι η αγάπη χάνεται Γλυκήτατη Παρθένα.

Εσύ γνωρίζεις της ψυχης την τόση αδυναμία

χωρίς επέμβαση Θεού χάνεται, Παναγία.

Βλέπεις πως στους οικείους μας σκορπίζεις τη διχόνοια,

με λύσσα θέλει να κλειστούν στου άδη τα σαλόνια.

Γνωρίζεις Μεγαλόχαρη, τρέμοντας θα σταθούμε

στον Ποιητή μας και Θεό και θ’ απολογηθούμε.

Κι αν από έργα ειν’ η ψυχή νεκρή αλλά και άδεια,

για τιμωρία αιώνια θα πέσει στα σκοτάδια.