ΕΙΔΟΠΟΙΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ

Που είν’ ο λαός Μου ο εκλεκτός, τ’ αγαπητά παιδιά Μου,

που δόξαζαν και κύρητταν το Άγιο Όνομά Μου;

Που ‘ναι η πίστη που ‘χανε οι τότε μαθητές Μου,

του θείου έργου Απόστολοι, λαμπροί εκτελεστές Μου;

Που ‘ναι η αγάπη που ‘χανε οι άνθρωποι σε Μένα;

στο ποίμνιό Μου έτρεχαν, προς τον καλό Ποιμένα.

Εσείς τώρα ξεφύγατε και αγαπήσατε άλλον,

τον εωσφόρο τον κακόν, εχθρόν πολύ μεγάλον.

Αμέριμνα, παιδάκια Μου, αυτόν ακολουθάτε

κι ολοταχώς στην άβυσσο, στο θάνατο τραβάτε.

Μα δεν καταλαβαίνετε γιατί είστε πορωμένοι,

στα δίχτυα του τρισάθλιου, στο σκότος βυθισμένοι.

Σας έχει ρίξει ο πονηρός στα μάτια σας μαυρίλα,

το φως να μην το βλέπετε, να ζείτε στη σαπίλα.

Κι αντί να βγείτε στη ζωή, να πέφτετε σε νάρκη,

σας έχει κλείσει με ψηλό, σκοτεινιασμένο φράκτη.

Μα πρόσεξε, όλα αυτά σ’ έκανε ν’ αγαπήσεις

και της ψυχής τα άϋλα δώρα να της στερήσεις.