ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ ΣΕ ΖΗΤΩ

Στις θλίψεις μου Κύριε, προς Σε ατενίζω

με πόνο ο ταλαίπωρος θρηνώ μα και δακρύζω.

Οι εχθροί μοι πληθήνανε και ζητούν να με πνίξουν,

 μες την άβυσσο Κύριε, προσπαθούν Πατέρα να με ρίξουν.

Τους αισθάνομαι δίπλα μου, να μου τρίζουν τα δόντια,

να ορμούν κατά πάνω μου, να μουγκρίζουν σαν τα βόδια.

Να μου δείχνουν τα νύχια τους που ‘ναι με αίμα βαμμένα,

 μες στο βούρκο και στη μόλυνση και στη βρωμιά χωμένα.

Μες στο ίδιο το σπίτι μου μου ‘χουν στήσει κανόνι,

ξεστομίζουν τη βρώμα τους και η ψυχή παγώνει.

Τους οικείους μου έκαναν να με βλέπουν εχθρό τους,

να νομίζουν πως σκέπτομαι και ζητώ το κακό τους.

Στις Γραφές και στους ύμνους Σου δεν μπορούν να πιστέψουν,

 να επιστρέψουν σ’ Εσένανε κι έλεος να γυρέψουν.

Δε γυρίζουν το βλέμμα τους να αντικρύσουν Εσένα,

τον Μεγάλο Σωτήρα μας και τον Καλό Ποιμένα.

Δεν ανοίγουν τα μάτια της ψυχής ν’ αντικρύσουν

 τον Νυμφίο Ιησού Χριστό κι έλεος να ζητήσουν.

Τους κρατάει στα χέρια του της βρωμιάς το θηρίο,

δεν αφήνει να νιώσουνε Θεϊκό Μεγαλείο.

Και τους βάζει, Πανάγαθε κι εμέ να πληγώνουν,

βλέποντάς τους πως ξέχασαν το δικό Σου το δρόμο

 και η ζωή τους εγέμισε απελπισία και πόνο.

Με τα λόγια τους δείχνουνε πως πολύ με μισούνε,

 το κακό και τον θάνατο τον δικό μου ποθούνε.

Η καρδιά τους εγέμισε από μίσος και πάθος

και τα λόγια Σου βγάζουνε παραμύθια και λάθος.