Άγιος, Άγιος, Άγιος ο Θεός, ο Υπάρχων, ο Ων, Δημιουργός κτιστών κι αοράτων κι ορατών. Υπάρχω ο Θεός, υπάρχω το φως, Πατέρας και Ποιμένας, Φωστήρ, Ζωοποιός, Λυτρωτής, Χορηγός της Ζωής, λείαν καλώς εποίησα, πάντα προς υπηρεσίαν του ανθρώπου, του Υιού του Θεού, που κατ’ εικόνα κι ομοίωση τελεί. Που εστί η ευχαριστία, που η ευγνωμοσύνη, που η αγάπη και η δοξολογία; Αδάμ, Αδάμ, φώναξα «που ει; Διατί εκρύβης; Τι έκανες; Και περίμενα ο Ποιητής των πάντων, να είπη και ήμαρτον, συγχώρεσέ με» κι εδόθη ποινή εις τον Αδάμ και στην Εύα και σ’ όλη την πλάση! Καθώς γνωρίζετε, λοιπόν, στέκω και τώρα την ύστατη ώρα εμπρός σας κι επαναλαμβάνω τις ίδιες ερωτήσεις στον καθένα από εσάς «που είσαι παιδί μου; Γιατί κρύβεσαι μακριά μου; Τι έκαμες;» κι αναμένω το «ήμαρτον, Κύριε, ενώπιόν Σου, ελέησόν με συγχώρεσέ με» να πεις κι όλα θα σβήσουν τα κακά και τα πονηρά, τότε και φως θα λάμψει, χαρά πανηγυρική θα γίνει στον ουρανό μα και στη γη. Δε μετανοεί,όμως, ο Αδάμ. Αλλά προκαλεί με αυθάδειες, χωρίς ντροπή, αναίσχυντα ομιλεί. Τι μέλλει άνθρωπε να γίνει; Αφού σήμερα και πολλάκις την ημέρα βλασφημείς τον Θεό, αναιρείς την Αλήθεια, αγκαλιάζεις για Πατέρα τον διάβολο κι αυτόν ακούεις, με αυτόν συνομιλείς, αυτόν υπηρετείς, αυτόν αγαπάς. Ουαί, ουαί, ουαί ό,τι έπιασες με τα χέρια σου το μόλυνες, θα χαθεί στην πυρά, θα εξαφανιστεί, όπου πέρασες θα βουλιάξει η γη, φωτιά και νερό θα το αφανίσει. Κι ακόμα το τέκνο μου να μετανοήσει. Ουαί, ουαί, ουαί αχάριστοι που είσαστε ως χοίροι, βδελυροί ως έχιδνες, αποτροπιαστικοί ως δαίμονες. Ουαί, ουαί, ουαί τρισάθλιοι, μισαλόδοξοι. Ψεύται, οκνηροί, εργάτες του αφεντικού σας που μισεί. Ουαί εις το πυρ και το θειάφι θα βρεθείτε, φονιάδες εκατομμυρίων και δις ουαί, ουαί,ουαί εις το σπέρμα σας, τέκνα του Αντιχρίστου. Ευ, τεκνία Μου ολιγοστά, μυροβόλα Μου τέκνα, φωτεινά Μου αστέρια, άνθη Μου αγαπημένα, ω γλυκά Μου παιδιά άξιοι του ονόματός Μου λέγεστε χριστιανοί, πιστοί, αγωνιστές, ομολογητές, μάρτυρες του Εσφραγισμένου Αρνίου. Πόσο επόθησα να συνδιαβώ σιμά σας. Να δειπνήσω μαζί σας, να συνομιλήσωμεν, να σας εναγκαλισθώ. Διψώ ο Χριστός για αγάπη. Διψώ ο Θεός για αλήθεια. Υπό την Σκέπη Μου τη Θεία, όλη η οικογένεια η πνευματική είναι σαν εκκλησία με ψυχή της το Πανάγιό Πνεύμα. Δε θα αγγιχθεί τρίχα σ΄εσάς από τον όλεθρο, φρουρώ ο Θεός ο Ιησούς Χριστός και ουδέν θα εκλείψει από τα εμά τέκνα, φρουρώ, ενδυναμώνω, φωτίζω, φανερώνω. Ιδού η Δόξα Κυρίου! Γρηγορείτε και προσεύχεστε, ήγγικεν γαρ η Βασιλεία των ουρανών. Τον Θεόν υμνείτε, Αυτόν δοξολογείτε, εις πάντας τους αιώνας.

Παρθένα μου Βασίλισσα Σε βλέπω λυπημένη

 και δάκρυα κατρακυλούν και στέκεις πονεμένη.

Πονάς για το κατάντημα του γένους των ανθρώπων

 και τρέχεις και μας βοηθάς με κάθε είδους τρόπον.

Τρέχεις σε κάθε αμαρτωλό μ’ αγάπη και με πόνο,

με καλοσύνη δείχνοντας το θεϊκό το δρόμο.

Λυπάσαι αντικρύζοντας του κόσμου τη μωρία,

 την τόση του ασέβεια, την τόση του κακία.

Σωπαίνεις με παράπονο στην κάθε βλασφημία,

που ξεστομίζουν προς Εσέ, γλυκιά μου Παναγία.

Εσύ προσφέρεις τη χαρά, τη Σκέπη, τη στοργή Σου

κι ακούς για αντάλλαγμα βλαστήμια απ΄το παιδί Σου.

Προσφέρεις ανακούφιση σε κάθε πονεμένο

 κι από τα νύχια του εχθροί βαριά τραυματισμένο.

Όσο κι αν Σε πικραίνουνε Εσύ πάντοτε φέρνεις

 κάθε ψυχή σ’ επίγνωση, μ’ αγάπη τη λιαίνεις.

Εμείς με τη βλαστήμια μας και με την αμαρτία

 κι Εσύ με την αγάπη Σου μας οδηγείς ευθεία.

Εμείς με την απαίσια κι αμαρτωλή ζωή μας

 κι Εσύ γίνεσαι σκέπασμα, πρεσβεύεις στον Κριτή μας.

Εμείς πάντα πικραίνουμε τη θεία την καρδιά Σου

μα Εσύ γίνεσαι κιβωτός , μαζεύεις τα παιδιά Σου.

Εμείς πάντα βυθίζουμε στο βούρκο την ψυχή μας,

 μα Συ ρίχνεις τ’ αγκίστρι Σου και μας τραβάς, Αγνή μας.

Εμείς αποστρεφόμαστε το κάθετι αγνό,

 μα Συ μας επιστρέφεις κοντά εις το Θεό.

Εμεις ζηλεύουμε φθαρτά και υλικά αγαθά,

μα Συ γίνεσαι κλίμακα να φτάσουμε ψηλά.

Εμείς θέλουμε γήινη, αμαρτωλή ζωή,

μα Συ γίνεσαι γέφυρα, Μητέρα ευσπλαχνική.

Και φέρνεις τον ταλαίπωρο κι αμαρτωλό λαό

προς το Μεγάλο Βασιλιά, Δημιουργό Θεό.

Εμείς βουτάμε πάντοτε σε βρώμικο λιμάνι,

 μα Συ μας ρίχνεις φάρμακο να μας απολυμάνει.

Είσαι η παρηγοριά, η θεία μεσιτεία,

για να γευτούμε αιώνια Θεού τη βασιλεία.

Μην κρατήσεις Δέσποινα την αχαριστία,

μα στάσου φύλακας , φρουρός  και διώξε τα θηρία.

Ν’ απαλλαγει, Κυρία μου, η δόλια η ψυχή μας

 κι αιώνια να χαίρεται μετά του Λυτρωτή μας.

Μην απορρίψεις, Δέσποινα, αυτή την προσευχή

και φέρε την προς τον Θεόν, Τριαδική Αρχή.

Να λυπηθεί το πλάσμα Του, να δώσει τ’ αγαθά Του

 να χαίρεται κάθε πιστός την Πατρική αγκαλιά Του.