ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ, Ο ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣ ΣΟΥ

Πατέρα Επουράνιε λυπήσου το παιδί Σου,

 απ’ το σκοτάδι σήκωσ’ το και πάρ’ το στο μαντρί Σου.

Από τους δύο Σου υιούς , ο πιο μικρός τυγχάνω,

 μη θέλων την αγάπη Σου, έζησά βίον πλάνο.

Κατασπατάλησα άσωτα ότι μου είχες δώσει

και τώρα σκέπτομαι ο φτωχός ποιος τάχα θα με σώσει.

Έζησα βίο αμαρτωλό, πόρνευα και γλεντούσα,

 στα πονηρά εδούλευα, την αρετή μισούσα.

Τις εντολές απ’ την καρδιά τις είχα ξεριζώσει

 και τη φτωχή μου την ψυχή είχα καταματώσει.

Νόμιζα ο πλανώμενος πως τάχα εχαιρόμουν

 και δεν εκαταλάβαινα στο βούρκο πως χωνόμουν.

Η ασωτεία μου ‘κλεισε τα ψυχικά μου μάτια

και τη ζωή μου ο εχθρός την έκανε κομμάτια.

Μα απολαύσεις και χαρές κάποτε τελειώνουν

 και τότε οι τύψεις έρχονται και την καρδιά μας ζώνουν.

Έτσι κι εγώ ξεγύμνωσα τη δόλια την ψυχή μου,

 παράνομα κι άσωτα χαιρόταν το κορμί μου.

Μα τώρα το κατάλαβα κι έρχομαι κοντά Σου,

άνοιξε, Ελεήμονα, για με την αγκαλιά Σου.

Ρίξε το Πνεύμα τ’ Άγιο να με επισκιάσει,

το θέλημά Σου, Κύριε, το δρόμο να χαράξει.

Δέξου τα δάκρυα Χριστέ, τον στεναγμό λυπήσου,

δέξου τον άσωτο υιό και πάρε τον μαζί Σου.