ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΟΥ ΜΕ ΦΟΒΟ, ΠΙΣΤΗ ΚΙ ΑΓΑΠΗ

Πώς να Σ’ ευχαριστήσω και τι λόγια να Σου πω;

Πώς το βλέμμα να σηκώσω προς Εσένα τον Θεό;

Με τι ύμνους να στολίσω και με ποιά δοξολογία

 να προσφέρω την αγάπη που έχω εις Εσέ Μεσσία;

Πώς να εκφραστώ Χριστέ μου και τι να Σου πω;

Που να βρω λόγια να ψάλλω το μεγάλο «ευχαριστώ»;

Τι να Σου προσφέρω ως δώρο για τα τόσα Σου αγαθά,

 που χαρίζεις στον καθένα Συ μεγάλε Βασιλιά;

Που να βρω τόσα λουλούδια, μύρο ποιός θα μου το δώσει,

να προσφέρω, Λυτρωτή μου, στη θυσία Σου την τόση;

Καταδέχτηκες, Χριστέ μου, να έρθεις απ’ τον ουρανό,

να θυσιαστείς για ‘μένα επάνω στον Σταυρό.

Με τη Θεία Ανάστασή Σουχέρι άπλωσες σ’ εμένα,

απ’ το βούρκο να με βγάλεις, ω μεγάλε μου Ποιμένα.

Καταδέχτηκες να γίνεις Συ ο ίδιος η κατάρα,

δίνοντας τη σωτηρία στι παιδί Σου με λαχτάρα.

Εγώ Σου πρόσφερα την πίκρα, Εσύ τη χαρά,

εγώ Σου πρόσφερα το ξύδι, Εσύ πολλά αγαθά.

Σου προσέφερα απιστία απέναντι απ’ τη θέλησή Σου,

Εσύ μου δίνεις την αγάπη, μ’ έβαλες και στο μαντρί σου.

Σου προσέφερα βλαστήμια και Σε πίκρανα πολύ,

με τα τόσα σφάλματά μου σε εκέρασα χολή.

Μα Εσύ με αγκαλιάζεις και με πόνο πατρικό

μου προσφέρεις της ψυχής μου το δικό Σου γιατρικό.

Είναι το Πανάγια αίμα όπου ρέει απ’ τις πληγές Σου

και το άχραντό Σου σώμα είναι οι Θείες δωρεές Σου.

Γιατρικό όπου γιατρεύει και φωτίζει την ψυχή μου

και τον δρόμο μου ανοίγει προς Εσέ τον Λυτρωτή μου.

Με σηκώνεις απ’ την ύλη και το Πνεύμα Σου μου δίνεις,

δρόμο προς τη Βασιλεία τη δική Σου μου ανοίγεις.

Τι, λοιπόν, να Σου προσφέρω μπρος τα τόσα μεγαλεία;

Τι αντάλλαγμα να δώσω προς Εσένα τον Μεσσία;

Την ψυχή μου έχω ανοίξει Συ τον θρόνο Σου να στήσεις

 κι με τ’ Άγιό Σου ύδωρ, Κύριε, να με δροσίσεις.

Η καρδιά μου όταν χτυπάει ύμνους στέλνει, ευχαριστίες

προς Εσένα Άγιε Θεέ μου και τη Μάνα Παναγία.

Τη Βασίλισσα Μητέρα, τη γεννήσασα εν σαρκί

Εσέ τον Μέγα Ζωοδότη, τον Θεό μας και Κριτή.