ΓΟΝΑΤΙΖΩ ΕΜΠΡΟΣ ΣΟΥ

Χριστέ μου, γονατίζω εμπρός Σου

Και δάκρυα καυτά με πλημμυρίζουν

το απολλωλός Σου.

Τα πάθη μου μαυρίζουν τη ψυχή

κι οι δαίμονες με μίσος με τριγυρίζουν

 τα νύχια τους μου δείχνουν, Ιησού,

 και στην ψυχή μου θέλουν να τα μπήξουν.

Θέλουν να βγάλουν ο,τι έχω αγαθό

και δηλητήριο δικό τους να μου ρίξουν,

θέλουν να κάνουν να μη βλέπω καθαρά,

τα μάτια της ψυχής μου να μου κλείσουν.

Θέλουν να φέρουν τον αιώνιο σκοτισμό,

παγίδα και ενέδρα να μου στήσουν,

θέλουν να πάψω να ελπίζω σε Εσέ,

τον Μέγα Λυτρωτή και Βοηθό μου,

σε Σένα της ζωής τον Αρχηγό,

τον Μέγα Φωτοδότη και Θεό μου.

 Θέλουν ν  ανοίξουνε την πόρτα της ψυχής

και ανενόχλητοι αυτοί να μπαινοβγαίνουν,

Στέκονται δίπλα μου και πάντα μ΄ ενοχλούν

 και το καλό να κάνω μ΄ εμποδίζουν,

με σπρώχνουν προς τον δρόμο τον κακό

 κι απαίσια τα δόντια τους μου τρίζουν.

Θέλουν να γίνω παιχνιδάκι τους κι εγώ, εξάρτημα σε κάθε όργανό τους,

θέλουν ν΄ ακολουθήσω Κύριε,

κι ΄εγώ το σκοτεινό το δρόμο το δικό τους.

 Θέλουν να χάσω την αιώνια ζωή

 και από την Ποίμνη τη δική Σου να με βγάλουν,

θέλουν στον  άδη το φρικτό παντοτινά

τη δόλια την ψυχή μου να τη βάλουν.

Θέλουν το φώς του Παραδείσου να μη δώ,

 ούτε τη δόξα και τα δώρα τα δικά Σου,

οπού προσφέρεις με αγάπη και χαρά

 σ΄ αυτούς που ομολογούνε τ΄ ΄Ονομά Σου.

Θέλουνε σαν τα φύλλα απ΄ το δεντρί

που πέφτουνε στη γη κιτρινισμένα

 και χάνουν την δροσιά της ζωής

 και μένουνε ξερά και μαραμένα

 και τα μαζεύουν και τα ρίχνουν στη φωτιά

και καίγονται και μένει μόνο η στάχτη,

έτσι ζητάνε  να μου κάνουν την ψυχή

και στήνουν στη ζωή μου μέγα φράκτη.

Φράχτη να μη μπορέσω κι εγώ

στον δρόμο το δικό Σου να βαδίζω

  και με το δικό Σου ύδωρ της ζωής

τη φλόγα της αμαρτίας μου να σβήσω,

 μα βλέποντας Εσέ επάνω στο Σταυρό

θάρρος λαμβάνω ο αμαρτωλός

το έλεός Σου να ζητήσω.