ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Από μίσος κι αμαρτία είναι όλα σκοτεινά, αλλά να: μέσα στη νύχτα σαν να ακούω ΩΣΑΝΝΑ. Βλέπω στον ουράνιο θόλο τον Αστέρα τον λαμπρό κι η ψυχή μου φτερουγίζει στον Δεσπότη μας Χριστό. Με τη σκέψη ταξιδεύω για να φτάσω πιο κοντά, κει που η Παναγιά κρατάει τον Θεό μας αγκαλιά. Μες σ΄αυτή την καταιγίδα μέγα φως ανάβει εμπρός μας, είναι φως που το χαρίζει ο Πανάγαθος Θεός μας. Ο Αστέρας προχωράει προς της Βηθλεέμ τα μέρη κι όποιος τον ακολουθήσει προς τη φάτνη θα τον φέρει. Βλέπω τρεις ν΄ακολουθάνε τον Αστέρα τον λαμπρό, θέλουν γρήγορα να πάνε για να βρούνε τον Χριστό. Έρχονται απ΄την Περσία, από μέρη μακρινά, θέλουνε να προσκυνήσουν τον Μεγάλο Βασιλιά. Έχουν δώρα να του πάνε, σμύρνα, λίβανο, χρυσό και οι τρεις να προσκυνήσουν τον υπέρλαμπρο Χριστό. Είναι Μάγοι που αψηφήσαν κούραση και παγωνιά και με πόθο ξεκινήσαν για να βρουν τον Βασιλιά. Φτάνοντας στην Ιουδαία ερωτήσαν τον Ηρώδη, τον μεγάλο εγκληματία που ΄χει μια ψυχή κτηνώδη. Να τους πει πού εγεννήθη ο μεγάλος θησαυρός, ο Βασιλεύς των βασιλέων, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Μα αγρίεψε ο Ηρώδης, έγινε κτήνος σωστό και με λύσσα εζητούσε να φονεύσει τον Χριστό. Και αφού σοφούς καλεί, τις γραφές θέλει ν΄ανοίξουν, πού γεννιέται ο Χριστός θέλει να του υποδείξουν. Και του λέγουν πως γεννιέται πέρα εις την Βηθλεέμ και στον κόσμο να χαρίσει την πνευματική Εδέμ. Μα ετούτο δεν αρκούσε τον αιμοχαρή Ηρώδη κι η είδηση τον κάνει τρομερό και θηριώδη. Και τους Μάγους παρεκάλει, όταν εκείνοι θα τον βρούνε, μην ξεχάσουν να γυρίσουν και σε εκείνον να το πούνε. Τάχα ήθελε να πάει κι αυτός να προσκυνήσει, τον καινούριο Βασιλέα και αυτός να τον γνωρίσει. Κι έτσι οι Μάγοι ξεκινήσαν εις τη Βηθλεέμ να πάνε, μ΄οδηγό τους τον Αστέρα και στη φάτνη σταματάνε. Βλέπουνε απλούς Ποιμένες να δοξάζουν τον Θεό, που εφόρεσε την σάρκα για να φέρει λυτρωμό. Γιατί ο Κύριος ποθούσε ταπεινούς να εξυψώσει και σοφούς και υπερηφάνους ήθελε να ταπεινώσει. Πρώτος άνοιξε τον δρόμο κι εγεννήθει φτωχικά, μακριά από παλάτια, σ΄ένα σταύλο ταπεινά. Έκθαμβοι και οι Τρεις κοιτούσαν του Θεού τα μεγαλεία, πως εργάσθη για να φτάσουν οι άνθρωποι στη Βασιλεία. Άγγελοι απ΄τα Ουράνια εκατέβαιναν στη γη και μελωδικά υμνούσαν τον Μεγάλο Ποιητή. Σαν να λέγανε: Ξυπνήστε απ΄τον λήθαργο, θνητοί, εγεννήθηκε ο Ποιμένας να χαρίσει τη ζωή. Μίση-πάθη ας χαθούνε, έφτασε πια ο καιρός, όπου δίκαια θα κρίνει ο Πανάγαθος Θεός. Όποιος τον ακολουθήσει θάνατο δεν θα γευθεί, μα απ΄τον θάνατο θα πάει στην αιώνια ζωή. Είδανε το θείο βρέφος, με ευλάβεια γονατίσαν και Θεό ενσαρκωμένο με χαρά επροσκυνήσαν. Αφού είδαν τον Σωτήρα, γυρισμού πήραν την στράτα, για να φτάσουν στον Ηρώδη να του πούνε τα μαντάτα. Αλλά να στο όνειρό τους ¨Αγγελος Κυρίου φτάνει, τούτο το κακό μην κάνουν άθελά τους, τους προφθάνει. Φύγετε απ΄τον άλλο δρόμο στην πατρίδα σας να πάτε, να το πείτε στον Ηρώδη για το βρέφος μη ζητάτε. Έχει μίσος ο Ηρώδης για το βρέφος φοβερό και με κάθε τρόπο θέλει να φονεύσει τον Χριστό. κι έτσι οι Μάγοι ξεκινήσαν με Αγγέλου οδηγίες, για να μείνει ο Ηρώδης δίχως τις πληροφορίες. Μα μαθαίνοντας πως φύγαν εξαγριώθηκε πολύ και μεμίσος στην ψυχή του ετοιμάζει τη σφαγή. Όλα τα αρσενικά τα βρέφη να σφαχτούνε στη στιγμή κι έτσι ενόμιζε θα σφάξει και το Μέγα Λυτρωτή. Μα στον Ιωσήφ πηγαίνει Άγγελος και ειδοποιεί, εις την Αίγυπτο να φύγουν, να γλυτώσει το παιδί. Σε μια φάτνη των αλόγων ο Χριστός μας εγεννήθει κι από βρέφος με μανία φοβερή εκυνηγήθει. Έτσι πολεμά ο πλάνος κι όσους Τον ακολουθούνε και τις εντολές Του πράττουν και γυρεύουν να σωθούνε. Κύριε, κάνε η Γέννησή Σου να μας φέρει τη γαλήνη και να βγάλει απ΄την ψυχή μας τη μεγάλη σκοτοδίνη. Κάνε ν΄αναγεννηθούμε με το Πνεύμα Σου το Θείο, να γνωρίσει η ψυχή μας το δικό Σου μεγαλείο. Κάνε φάτνη την ψυχή μας και σε μας έλα γεννήσου και τ΄απολωλός Σου πλάσμα, που νεκρώθηκε, λυπήσου. Ρίχνε Θείο φως, Χριστέ μου, για να δούμε την αλήθεια, να μισήσουμε για πάντα την αμαρτωλή συνήθεια. Συ, Χριστέ, που εσαρκώθεις για τ΄αμαρτωλό το πλάσμα, κάνε να μη μας χωρίσει της κολάσεως το χάσμα. Μα ν΄ακούσουμε, Χριστέ μου, στέκοντας στα δεξιά: « Δεύτε οι Ευλογημένοι στου Πατρός μου τ΄αγαθά».