ΟΥΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΑΠΡΕΠΑ ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ

Πώς θα μαζεψεις, σκεπτεσαι, αυτά κι αυτά κι εκείνα...

και πίνεις μέσα στη ζωή φαρμάκι και κινίνα.

Το άγχος το βιοτικό σε έχει αιχμαλωτίσει,

δεμένο μες στα δίχτυα του σ΄έχει καλά κρατήσει.

Πάντα με μάτι φθονερό βλέπεις τον αδερφό σου

κι ό,τι ανήκει εις αυτόν, το θέλεις για δικό σου.

Αφού γνωρίζεις , άνθρωπε, μια μέρα θα πεθάνεις,

γιατί κοιτάζεις τα φθαρτά και τον καιρό σου χάνεις.

Αφού γνωρίζεις, άνθρωπε, πως θα θαφτείς στο χώμα,

γιατί ν΄αρπάζεις την μπουκιά απ΄τ΄αλλουνού το στόμα;

Γιατί αιχμάλωτος εσύ να είσαι στον εχθρό σου,

να κυβερνά το σώμα σου και το φτωχό μυαλό σου;

Βρίζεις τον Παντοκράτορα, βρίζεις την Παναγία,

βρίζεις τον Τίμιο Σταυρό, Τριάδα την Αγία.

Μα δε φοβάσαι, άνθρωπε, το στόμα μην βουλώσει,

να μη σε βρει ο κεραυνός μ΄οργή και σε σκοτώσει;

Δεν ξέρεις πως οι δαίμονες σου φόρεσαν γαλόνια

για να σε κάνουν στρατηγό στου Άδη τα σαλόνια;

Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς το στόμα σου γαζώνει,

βγάζει οχιές και βδέλυγμα, τα πάντα σου λερώνει.

Αυτές τις μέρες, άνθρωπε, βλέπεις πολλά σημεία,

μα ΄συ σταμάτησες σ΄ αυτά να δίνεις σημασία.

Εσύ τα μάτια έκλεισες κι όπου σε βγάλει ο δρόμος,

μα ύστερα τι θα σε βρει δε λογαριάζεις, όμως.

Λατρεύεις το σώμα το θνητό και το μοσχοστολίζεις,

μα την μαυρίλα της ψυχής δεν την υπολογίζεις.