ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Εγύρισα τα μάτια μου να δω τον εαυτό μου,

την ψυχική κατάσταση, το εσωτερικό μου,

Που το ‘χω αφήσει Κύριε και το έχω αμελήσει

και να, το βλεπω σκοτεινό, πληγές έχει γεμίσει.

Από τα νύχια του εχθρού τα τόσο μολυσμένα

πληγώθηκε κι αιμιραγεί Μεγάλε μου Ποιμένα.

Με το κεφάλι μου σκιφτό στο δρόμο μου βαδίζω,

τις αμαρτίες σκέφτομαι ο δόλιος και δακρύζω

Σκέφτομαι πόσο πίκρανα Εσέ το Λυτρωτή μου,

πόση χαρά προσέφερα εις τον εκδικητή μου.

Της αμαρτίας το στρατί βάδιζα και χαιρόμουν

και δεν εκαταλάβαινα ο δόλιος πως χανόμουν.

Μα δε βαστάνε για πολύ του πλάνου οι χαρές,

σύντομα σε σκεπάζουν βάσανα, συμφορές.

Φθάνοντας στον προθάλαμο αιώνιας οδύνης,

της τρομερής κολάσεως, πίκρας και σκοτοδίνης.

Και βλέποντας πως χάνεται για πάντα η ψυχή,

της Κρίσεως την ώρα πως μέλει να απωλεσθεί.

Έρχομαι σε επίγνωση και θέλω να σωθώ

κι εγώ στη Βασιλεία σου Κύριε να βρεθώ.

Και τρέχει με ταπείνωση της μετανοίς δάκρυ,

παρακαλώντας να βρεθώ κοντά σου σε μιαν άκρη.

Έρχομαι στον πνευματικό τα αμαρτήματα να πω

να αποβάλλω κάθετί βρώμικο και σαπρό.

Κάθε βρωμιά που προκαλεί θάνατο ψυχικό

και με απομακρύνει απ’ τον Δημιουργό.

Θέλω να σκύψω ταπεινά κάτω απ’ το πετραχήλι,

τις αμαρτίες μου να πω με τα δικά μου χείλη.

Ξέροντας πως το έλεος με αγάπη το σκορπάς,

Εσύ το φως και η ζωή, ο Μέγας Βασιλιάς.

Και κάθε «ήμαρτον» Εσύ και κάθε επιστροφή

τα δέχεσαι μ’ αγ’απη σκορπώντας τη στοργή.

Παράλαβε κι εμένα τ’ απολωλό παιδί Σου,

και βάλε με στο Άγιο, το θεϊκό μαντρί Σου.

Αιώνια να ευφραίνομαι Κύριε απ΄τ’ αγαθά Σου,

δοξάζοντας Πανάγαθε το Άγιο όνομά Σου.

Μέσα στη Βασιλεία Σου, μετά των εκλεκτών Σου,

αυτών που σε επίστεψαν, όλων των παιδιών Σου.

Το νέκταρ πάντα να ρουφώ της αστείρευτης πηγής,

απ’ τον Δημιουργό του σύμπαντος, της Τριαδικής Αρχής.