ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΦΑΤΝΗ ΣΟΥ

Πώς να σταθώ αμίλητος σ΄ αυτήν την ευσπλαχνία;

Πώς να μην ψάλλω “ωσαννά” μ΄ Αγγέλων χορωδία;

 

Πώς να μην πω “ευχαριστώ” σ΄ Αυτόν που με λυπάται

και για τις αμαρτίες μου εις Βηθλεέμ γεννάται;

 

Πώς να σταθώ αμέτοχος σ΄ αυτή την πανδαισία,

που έχει έτοιμη ο Θεός στην Άνω Βασιλεία;

 

Πώς εις Αυτόν που εν σαρκί στην γη εφανερώθη

κι ενεκρώθη ο πονηρός, για πάντα εφιμώθη,

 

πώς να φερθώ εις Αυτόν με τόση αδιαφορία

και να στρέψω τα νώτα μου με αχαριστία;

 

Αυτόν που για τον άνθρωπο άνοιξε Ουρανούς

και πρόσφερε πνευματικούς, άϋλους θησαυρούς.

 

Πώς εις την τόση ΑΓΑΠΗ Του το “όχι” να προτάξω;

Πώς μετανοίας δάκρυα στα πόδια Του να μην στάξω;

 

Πώς να σταθώ αχάριστος σ΄ Αυτόν, τον Λυτρωτή μου;

Πώς να μην στήσω γι Αυτόν θρόνο εις την ψυχή μου;

 

Γι αυτό εισέρχομαι σεμνά στη νοητή Του Φάτνη,

εκεί που χρυσοστάλαχτη πέφτει ουράνια πάχνη.

 

Εκεί που φτερουγίσματα κι αλαλαγμοί Αγγέλων

το “Δόξα εν υψίστοις” ψάλλουνε χοροί των Αρχαγγέλων.

 

Βλέπω Θεόν αχώρητον να κείτεται σαν Βρέφος

και με Αυτού την Γέννηση να φεύγει κάθε νέφος.

 

Βλέπω με σάρκα τον Θεό σε σπήλαιο αλόγων,

φως να γεμίζει τις ψυχές, ημών των παραλόγων.

 

Βλέπω τρεις Μάγοι να ΄ρχονται απ΄ την Ανατολή

κι από τα βοσκοτόπια ποιμένες ταπεινοί.

 

Τους βλέπω με κατάνυξη τα δώρα τους ν΄ αφήνουν

και προς το Νεογέννητο το γόνυ τους να κλίνουν.

 

Βλέπω την Παναγία μας να κάθεται σιμά Του

και να Του λέει με στοργή για τα απολωλά Του.

 

Κι Εκείνος το Πανάγιο χέρι Του να σηκώνει,

να ευλογεί τριγύρω Του και να εξημερώνει

 

αυτά που από τον πονηρό είχαν εξαγριωθεί,

με πυρωμένα βέλη του είχανε πληγωθεί.

 

Αυτό το υπερθέαμα που βλέπω με φλογίζει

κι η ψυχή μου πιο πολύ στον Κύριο φτερουγίζει.

 

Τα βήματά μου μ΄ οδηγούν μπροστά του και λυγίζω,

το θείο Βρέφος προσκυνώ, με πόνο γονατίζω,

 

Του λέω τα προβλήματα που έχω στη ζωή μου,

ζητάω τη βοήθεια από τον Λυτρωτή μου.

 

Εσύ, Σωτήρα μου Χριστέ, που φως στη γη σκορπίζεις

και τη ζωή και τ΄ αγαθά στους δούλους Σου χαρίζεις,

 

Εσύ που καταδέχτηκες σαν Βρέφος κι εγεννήθεις,

για να σωθεί ο άνθρωπος, γιατί τον ελυπήθεις,

 

από τα νύχια του εχθρού, τα τόσο μολυσμένα

και να χαρεί Παράδεισο, Χριστέ, κοντά σ΄ Εσένα.

 

Ρίξε ένα βλέμμα ευσπλαχνικό, άκου την προσευχή μου,

γιάτρεψε από τις πληγές, Κύριε, την ψυχή μου.

 

Διώξε κάθε δαιμόνιο που θέλει να εισχωρήσει

κι από Εσένα, Κύριε, θέλει να με χωρίσει.

 

Κάνε, Χριστέ μου, την ψυχή Φάτνη Σου και γεννήσου,

το πληγωμένο Σου παιδί που αιμορραγεί, λυπήσου.

 

Η γέννησή Σου, Κύριε, να φέρει τη γαλήνη,

να σβήσει του μισόκαλου η πλάνη κι η σκοτοδίνη.

 

Το στόμα μου το αμαρτωλό τη Γέννησή Σου ψάλλει

κι από χαρά πνευματική σκιρτά η ψυχή κι αγάλλει.

 

Στα χέρια Σου τα άγια αφήνω τη ζωή μου,

κυβέρνησε κι οδήγησε τη δόλια την ψυχή μου,

 

τον δρόμο τον πνευματικό αγνά να περπατήσω,

να μην βρεθώ στην κόλαση, μαζί Σου να συζήσω.

 

Η Γέννησή Σου, Κύριε, να με αναγεννήσει,

προτού να έρθει η δίκαιη, η τρομερή Σου Κρίση.

 

Κάνε να γίνω νήπιο στην πλάνη, στην αμαρτία,

στην πίστη να ανδρίζομαι και στην Ορθοδοξία.

 

Κάνε Νυμφίε μου, Χριστέ, μεγάλε μου Ποιμένα,

στη Άγια Βασιλεία Σου να ζω μαζί μ΄ Εσένα.

 

Αμήν