ΓΥΡΝΑ ΚΑΙ ΡΙΞΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑ ΛΥΤΡΩΤΗ ΜΑΣ

Εάν οι ιχθύες είχαν φωνή, ανθρώπου στόμα,

το θαύμα του Σωτήρα μας θα φώναζαν ακόμα,

τη μέρα των Μακαρισμών που σκόρπαγε ευλογία

και πλήθη εσαγήνευε με τη γλυκιά ομιλία,

πως θαυμασίως χόρτασε άνδρας πέντε χιλιάδας

και στην ψυχή τους έπεσε πνευματική λιακάδα.

Πως πέντε άρτοι χόρτασαν τόσο μεγάλο πλήθος

και πως φτερούγιζε η καρδιά εις κάθε πιστού το στήθος,

πως μεγαλοπρεπέστατα, με πάσα εξουσία,

φάνηκε του Σωτήρα μας η Παντοδυναμία,

πως λίγοι ιχθείς εχόρτασαν τα πεινασμένα πλήθη

και αμαρτίες έσπασαν ωσάν σαθροί λίθοι.

Μα Αυτός που τα εποίησε, είχε την εξουσία

κι αυτά πολλαπλασίασε μ’ αγάπη και σοφία,

να δείξει εις το πλάσμα Του πως είναι ο Θεός Του,

ο Πλάστης, ο Δημιουργός, ο μόνος Αρχηγός του.

Να δείξει πως κι αν έφυγε αυτός από κοντά Του,

είναι διάπλατα ανοιχτή μ’ αγάπη η αγκαλιά Του.

Να δείξει πως κι αν έπεσε στο βόρβορο, στα πάθη,

σε σκοτεινό λαβύρινθο εκλείστηκε κι εχάθη,

του δόθηκε απ’ το Θεό μεγάλη ευκαιρία,

ν’ απαλλαγεί απ΄το θάνατο, να βρει τη Σωτηρία.