ΝΑ ΣΕ ΕΞΟΝΤΩΣΟΥΝ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΠΟΘΟΥΣΑΝ

 Να σε εξοντώσουν οι Ιουδαίοι ποθούσαν

Την ευκαιρία ζητούσαν,

Το μίσος τους εμεγάλωνε

Και το μυαλό τους εθάμπωνε.

 

Με προδοσία Σε συλλάβανε

Πως Είσαι Θεός δεν καταλάβανε,

Ήταν επιτρεπτόν απο τον Πατέρα θεόν

Να θυσιαστεί το παιδί Του το αγαπητό.

 

Δια να σώσει τον λαό Του

Διέθεσε το παιδί το μονάκριβό Του,

Τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο

Που δεν ήθελε κανένα παιδί να είναι χωρίς Θεό και μόνο.

 

Η αγάπη Του πατέρα δεν έχει άκρη

Φέρνει κοντά Του καθέναν που μετανοεί με δάκρυ,

Τον αποκαθιστά στην προτεραία του θέση

Με το Αίμα και το Σώμα του Υιού Του που μας έχει διαθέσει.

 

Ποιος άλλος έκανε τέτοια θυσία

Να ελευθερώσει από το προπατορικό τα πιστά παιδία,

Μόνο ο Πατέρας της αγάπης

Και κατατρόπωσε τον εκπεσόντα αποστάτη.

ΤΑ ΘΕΙΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Βουβή η ατμόσφαιρα και η πλάση τρομαγμένη

Και η Μεγαλόχαρη Κυρά στέκεται λυπημένη.

Μεγάλη αναταραχή όχλος αγριεμένος

Και αμίλητος ο Ιησούς ωσάν ληστής δεμένος.

Γυρεύουν κάποιον μάρτυρα για να καταδικάσουν,

Τον μόνον Αναμάρτητο γυρεύουν να κρεμάσουν.

Αυτόν που επροσέφερε αγάπη και συμπόνοια

Και έδιωχνε απο τον άνθρωπο τα τρομερά δαιμόνια.

Αυτόν που έδινε χαρά και στους τυφλούς το φως τους

Και ήταν για τους άρρωστους ο μέγας ιατρός τους.

Αυτόν που για παράλυτους,λεπρούς κατατρεγμένους,

Ήταν η ανακούφιση σε όλους τους πληγωμένους.

Αυτόν που εσαγήνευε με την διαδασκαλία

Και μίλαγε για ουράνια αιώνια βασιλεία.

Αυτόν που εδιέταζε και έπαυε η τρικυμία

Και οι άνεμοι σταμάταγαν και έρχοταν νηνεμία.

Αυτόν που εσυγχωρούσε της αμαρτίας τα πάθη

Και έπαυε ο άνθρωπος να πέφτει σε άλλα λάθη.

Αυτόν που ανέστησε νεκρούς σβήνοντας την οδύνη,

Σκορπίζοντας ζωή,χαρά και έφερνε την γαλήνη.

Αυτόν ενώ εχλευάζανε έδινε ευκαιρία,

Να αποφύγουν τα δεινά,την μέλλουσα τιμωρία.

Και να μες στο συνέδριο των πλάνων Ιουδαίων,

Βρίσκεται εμπρός στους ιερείς και υποκριτών Φαρισαίων.

Ζητούνε κάποιον να βρεθεί λόγια να ξεστομίσει,

Κατά του Ιησού Χριστού τον Κύριο να υβρίσει.

Ζητούνε οι παράφρονες μάρτυρα κατηγορίας,

Να πει κάποιο παράπτωμα οτι έκανε ο Μεσσίας.

Με μίσος θέλαν οι τυφλοί,το Θείο φως να σβήσει

Και την αλήθεια του θεού κανείς να μην γνωρίσει.

Έτσι εδιδαχτήκανε απο τον εχθρό τους,

Να ανεβάσουν στον σταυρό τον ίδιο τον Θεό τους.

Στα τόσα ευεργετήματα αντί για ευχαριστία,

Ο κόσμος δείχνει στο Θεό μίσος και αχαριστία.

Πόιος θα μας πει τι άκουσε από αυτόν τον πλάνο,

Που ξέρει τα συμβαίνοντα εις τον κόσμο πρίν απο κάθε άλλο.

Ποιός θα μας πει τί έλεγε οταν Αυτός μιλούσε

Και στην διδασκαλία του, πως τους παρακινούσε.

Και να!οι ψευδομάρτυρες απο τον όχλο βγαίνουν

Και ξεστομίζουν ψέματα που δυσωδία φέρνουν.

Ακούσαμε να λέει Αυτός,ναόν πως θα γκρεμίσει

Και σε ημέρες μόνο τρείς,αυτόν θα ξαναχτίσει.

Και οι ιερείς χλευάσανε και ειρωνικά γελάσαν,

Τα λόγια του Κυρίου μας γελοία επεράσαν.

Το νόημα δεν κατάλαβαν τα μάτια είχαν κλείσει,

Δεν βλέπανε πως άνοιξε της Χάριτος η βρύση.

Και πορωμένοι έμειναν σε πλάνη και αθεΐα,

Δικάζοντας παράνομα τον ίδιο τον Μεσσία.

Πολλοί τον κατηγόρησαν μα ο Χριστός σωπαίνει,

Οι γραμματείς και οι ιερείς στέκουν αγριεμένοι.

Τόσα σου καταμαρτυρούν,δώσε απολογία,

Είσαι αλήθεια Υιος Θεού και δίνεις σωτηρία;

Συ είπας λέει ο Κύριος αλλα από εδώ και πέρα,

Θα δείτε την δόξα στον Υιό,από τον Θεό Πατέρα.

Τι μαρτυρία θέλουμε άλλη από αυτή;

Τι μεγαλύτερο από αυτό θέλουμε να μας πει;

Υιόν Θεού ονόμασε Αυτός τον εαυτό του,

Τι θέλουμε ανώτερο  για το κατηγορητήριό του.

Και παίρνοντας τον πήγανε στον Πόντιο Πιλάτο

Και σαν ληστή δικάσανε τον Κύριο των Πάντων.

Το άρον,άρον σταύρωσον από παντού ηχούσε

Και ο λαός του ισραήλ θάνατον διά τον Ιησού ποθούσε.

Αυτόν που τους εχόρτασε με το ουράνιο Μάννα

Και χτύπησε μέσα στις ψυχές ουράνια καμπάνα.

Εκείνος τους εχάρισε της ζωής την γλυκειά ελπίδα

Και εκείνοι Του προέφεραν καλάμι και χλαμύδα.

Σε Εκείνον όπου με στοργή στις πληγές την θεραπεία κάνει,

Του φόρεσαν οι άπιστοι ακάνθινο στεφάνι.

Τον βασιλιά των Ουρανών οπού δυνάμεις τρέμουν,

Κατάδικό στον Γολγοθά οι άθλιοι Τον σέρνουν.

Του φόρτωσαν και τον σταυρό να κουβαλά στην πλάτη,

Σε Αυτόν που δημιούργησε της γης τα μήκη και τα πλάτη.

Και αφού έφτασαν κάποια στιγμή,εις τον κρανίου τόπον,

Παράνομα τον εσταύρωσαν με τον πιο απαίσιο τρόπο.

Δεν Μίλαγες Μακρόθυμε για αυτή την αμαρτία,

Δεν Ζήτησες διδάσκαλε αυτών την τιμωρία.

Άφαις αυτοίς Πατέρα μου δεν ξέρουν τι ποιούνε,

Παράδειγμα τους έδωσες αυτοί να συγχωρούνε.

Αυτά Σας λέγω φώναξε εχθρούς να συγχωράτε,

Για αυτούς να προσευχόσαστε,αλλήλους να αγαπάτε.

Όσο και αν θελήσανε να σβήσει η αλήθεια,

Να βασιλεύσει η ψευτιά του πλάνου η κακοήθεια.

Ο Κύριος ανέτειλε ως  ήλιος δικαιοσύνης

Και η ανάσταση Του, σκόρπισε το κράτος της οδύνης.

Διέλυσε τον σατανά,χάρισε την ζωή

Και έφερε την λύτρωση στην κάθε μιά ψυχή.

Όποιος πιστέψει στον Χριστό τις εντολές να πράττει,

Να ακολουθεί τον δρόμο Του,ποτέ να μην τον χάνει.

Και από τον θάνατο έρχεται Αυτός εις την ζωή,

Δοξάζοντας ως Δημιουργό την Τριαδική Αρχή.

Μα που είναι η πίστη στον Θεό,που είναι η ομολογία;

Τα κράτη στήσανε πυρά ενάντια στον Μεσσία.

Χωρίς να λογαριάζουνε πως όλα αυτά που κάνουν,

Φέρνουν την καταδίκη τους και την ψυχή τους χάνουν.

Χωρίς να λογαριάσουνε ότι θα κριθούνε,

Σε Αυτόν που τώρα κυνηγούν θα απολογηθούνε.

Χωρίς να υπολογίσουνε αυτόν που αγαπήσαν

Και τυφλωμένοι από την βρωμιά,τον ακολουθήσαν.

Αυτός θα είναι κατήγορος και με πολύ κακία,

Θα θέλει την αιώνια ανθρώπων τιμωρία.

Από κύριο έως και δούλο,πλούσιο έως φτωχό,

Ηγέτες,μεγιστάνες,ακολουθείτε τον εχθρό.

Ο ΑΝΟΜΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ

 Άνομους νόμους εψήφισαν 

ιθύνοντες που έδειχναν χριστιανοί,

απεδείχθησαν, όμως, αντίχριστοι

και δαίμονες στη γη.

 

Ο Χριστός έπλασε τον άνθρωπο

κορωνίδα στην δημιουργία

και ο ίδιος υποβιβάζει τον εαυτόν του

στη ζωική βαθμίδα.

 

Ωσάν τα ζώα έγινε

και αυτά μιμείται,

ενώ ο Θεός του έδωσε λογική

να σκέφτεται, να ομιλεί και να κινείται.

 

Ο πανούργος ο εχθρός

θόλωσε το μυαλό του

και τα ζώα ζήλεψε

και έγινε όμοιός τους.

 

Οι περισσότεροι εξέπεσαν

ωσάν τους σοδομίτες,

εις μεταξύ των ασέλγεια εκάμθησαν

και έγιναν αρσενοκοίτες.

 

Οι κυβερνήτες τους ώθησαν

ψηφίζοντας άνομον νόμον,

αντίθετον της φύσεως,

ωσάν των ζώων των παραλόγων.

 

Την σοδομιτική αμαρτία

την έκαναν νόμιμη,

ξέχασαν την τιμωρία

και έγιναν όμοιοι.

 

Του Θεού τον νόμον παραβαίνουν,

περιφρονούν τον Δημιουργό,

σκαλοπάτια αμαρτίας κατεβαίνουν

και υπηρετούν τον εχθρό.

 

Το κακούργημα είναι μεγάλο,

επισύρει τιμωρία βαριά,

όσοι κατεβαίνουν της αμαρτίας σκαλοπάτια

βρίσκονται εις την φθορά.

 

Φθείρουν τον εαυτόν τους,

πληγώνουν την ψυχή,

ήδη είναι καταδικασμένοι

πριν η κρίσις Μου να ΄ρθει.

 

Και όλοι οι συμπαραστάτες

έκαναν και αυτοί βουτιά,

εις το ρέμα αμαρτίας

και πληγώθηκαν βαριά.

 

Απ’ το ρέμα πώς θα βγουν

εάν δεν μετανοήσουν,

το βάθος είναι μεγάλο,

αιώνια δεν θα ζήσουν.

 

Διότι δεν είχαν και το θάρρος

να Με ζητήσουν,

διπλά αμάρτησαν και οι βουλευτές

που την αμαρτία θέλησαν να νομιμοποιήσουν.

 

Εν Σοδόμοις και Γομόρρας

ήρθε η καταστροφή

και τώρα πλησιάζει η ώρα

η τιμωρία αυτή να επαναληφθεί.

 

Ουαί σε όποιον δεν προλάβει

το ήμαρτον να πει,

θα απολεσθεί για πάντα

και στην κόλαση θα ζει.

 

Όποιος διάλεξε τον δρόμο

της ανωμαλίας του σοδομισμού,

θόλωσε και το μυαλό του

και περιφρόνησε τον λόγο του Θεού.

 

Τώρα ποιος θα τον γυρίσει

εις τον δρόμο της αλήθειας,

εφόσον δεν ζητά βοήθεια,

παραμένει στης ψυχής την κακοήθεια.

 

Μείωσαν ψυχή και σώμα

και βρίσκονται τυφλοί,

χωρίς προορισμό και άρρωστοι,

μακριά από την αληθινή ζωή.

 

Κυβερνήτες και σοδομίτες

τώρα έχουν γίνει ένα,

πιάστηκαν από το χέρι

και η αμαρτία στις ψυχές τους ρέει.

 

Ο Θεός ου μυκτηρίζεται

και η δίκη ορίζεται

και την καταδίκη

ο παραβάτης επωμίζεται.

 

Χρόνια στην αμαρτία αυτή

τον άνθρωπο ωθεί ο σατανάς,

διά να παραβαίνει

τας θείας εντολάς.

 

Πολλοί ιερείς σιωπούν

και είναι ένοχη η σιωπή,

δίχως ν’ αντιδρούν

στην αμαρτία αυτή.

 

Υπάρχουν ολίγοι που αντιδρούν

σεβόμενοι τον Θεό

και διαμαρτύρονται

διά το βδέλυγμα αυτό.

 

Ένοχη είναι δια την αμαρτία η σιωπή,

είναι η αντίδραση σπουδαία

και  ακολουθεί η βαθμολογία

του ουράνιου Κριτή και Αρχιερέα.

 

Σιωπά παράξενα και ο αρχηγός

στην ορθόδοξη εκκλησία,

αντί να αντιδρά απροκάλυπτα

σ’ αυτή την παραλυσία.

 

Όλοι παίρνουν τον βαθμό

απ’ τον Μέγα τον Ραββί,

τον μόνο Δημιουργό,

των πάντων ελεγκτή.