Γλυκήτατέ μου Κύριε μεγάλο το όνομά Σου,
μεγάλη ειν’ η Δόξα Σου κι όλα τα θαυμαστά Σου.
Δεν ημπορώ Χριστούλη μου πολύ να Σε κοιτάζω,
τα μάτια μου θαμπώνουνε, βαριά αναστενάζω.
Σαν θυμηθώ Ουράνιε τα Άγιά Σου πάθη,
όλα αυτά που πέρασες πώς δυνατον
εστάθη!
Τα άχραντα χεράκια Σου Χριστέ πώς απλωθήκαν
και εις τον Ξύλινο Σταυρό επάνω καρφωθήκαν;
Το άγιο κεφάλι Σου αγκάθια το ετρύπησαν
και την αγία Σου πλευρά άπονα ελόγχησαν.
Το αίμα Σου το Άγιο που έσταζε στο χώμα
τόσοι αιώνες πέρασαν, δεν στέγνωσε ακόμα.
Σε δέσανε,ω, Κύριε, σε δείραν και σε γδύσαν
το άχραντο κεφάλι Σου με κάλαμο χτυπήσαν.
Σε γελοιοποιήσανε, τα γένια Σου τραβούσαν
και τα άγια τα άκρα Σου με λύσσα εκτυπούσαν.
Χριστέ μου πώς υπέμεινες τόσες κακοποιήσεις;
Αν ήθελες με μια ματιά όλους μπορούσες να σκορπίσεις.
Για μας τα αχάριστα κορμιά, που ήθελες να μας σώσεις
κι απ’ την κατάρα του Αδάμ να μας ελευθερώσεις.
Γι’ αυτό κατέβηκες στη γη Χριστέ μου και σταυρώθεις
κι εμάς τα αχάριστα παιδιά ηθέλησες να σώσεις.
Πολλά υπέφερες Χριστέ διά τα πλάσματά Σου,
μέχρι τον τάφο έφτασες διά να ‘ρθωμεν κοντά Σου.
Και τώρα σε παρακάλω μη μας εγκαταλείπεις
κι απ’ το μαντρί Σου Κύριε έξω να μη μας κλείσεις.
Εσύ εθυσιάστηκεςκι έχυσες Άγιο αίμα,
δια να σώσεις όλους μας να μη χαθεί κανένα.
Ποιος έχει τόση υπομονή Χριστέ μου σαν Εσένα
είμαστε όλοι ανάξια τα ιδικά Σου τέκνα.
Τα χερουβείμ, τα σεραφείμ κρύβουν το πρόσωπό τους
για να μην αντικρύσουνε το θρόνο το δικό Σου.
Που είναι Φως ανέσπερο, ο Ήλιος μπρος Του σβήνει
από την ωραιότητα κι απ’ την αγιοσύνη.
Χριστέ μου δώσε δύναμη εμείς να μη χαθούμε,
με τα αγνά Σου πρόβατα μες το μαντρί να μπούμε.
Να ζούμε πάντα δίπλα Σου στον Ήλιο και στο Φως
και να λέμε συνεχώς «Δόξα σοι ο Θεός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου