Ο ΔΙΑΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

Διαβάτης είμαι ταπεινός στη γήινη ζωή μου,

Αλλά υπάρχει κι η ψυχή Υπέρλαμπρε Κριτή μου.

Γη είναι το φθαρτό κορμί και εις την γη θα μείνει,

μα η αθάνατη ψυχή σκέπτομαι τι θα γίνει.

Όταν αυτή δικάζεται για τ΄αμαρτήματά της

και μπρος Σου τρέμοντας σταθεί, τον Μέγα Βασιλιά της.

Βλέποντας δίπλα της να ΄ρθουν τα βρωμερά δαιμόνια,

περνώντας τα απαίσια φρικαστικά τελώνια,

να της ζητούνε, Κύριε, επίμονα εξηγήσεις

και μ΄οδηγούς- Αγγέλους της να κάνουν συζητήσεις.

Να φέρνουν αμαρτίες της, απαίσια να ουρλιάζουν,

να τρίζουνε τα δόντια τους, τη φύση να ταράζουν.

Πώς θα μπορέσω, Κύριε, αυτά να συναντήσω,

τι τη στιγμή της Κρίσεως μπορώ να Σου ζητήσω;

Αφού τα ίδια τα έργα μου, αυτά θα με δικάσουν

κι ανάλογα τις πράξεις μου τόπο θα ετοιμάσουν.

Μα βλέπω οι αμαρτίες μου είναι φρικτές, μεγάλες,

στον κόσμο μεγαλύτερες, Χριστέ, δεν είναι άλλες.

Γι αυτό πέφτω στα γόνατα, ζητώ το έλεός Σου,

Ρίξε την ευσπλαχνία Σου σ΄εμέ το απολωλός Σου.

Άνοιξε της διάνοιας τα κεκλεισμένα μάτια

και της ψυχής μας ένωσε, Χριστέ μου, τα κομμάτια.

Την μαυρισμένη μου ψυχή φώτισε, στόλισέ την

και με νερό της χάριτος, Κύριε, πότισέ την,

ν΄απαλλαγεί απ΄τα δεσμά της μαύρης καταδίκης,

στα διξιά Σου να βρεθεί την ώρα της θείας δίκης,

ίνα υμνεί Εσένανε, Κύριε, τον Σωτήρα

και της ζωής και της χαράς μοναδικό Δοτήρα.

Κύριε, δέξου προσευχές των ταπεινών παιδίων Σου

και κάνε αιώνια να χαρούν των δώρων των δικών Σου.

                                          ΑΜΗΝ