Η Παναγία έκλαιγε και έλεγε πικραμένη
« Που με αφήνεις τέκνο μου μόνη εδώ και ξένη;
Υιε μου ωραιότατε λιμάνι της γαλήνης εις την πτωχή μητέρα Σου απόκριση δεν δίνεις;
Που είναι τέκνον μου γλυκύ το κάλλος του προσώπου όπου ποτέ δεν ταίριαζε με κανενός ανθρώπου;
Τώρα σε βλέπω όμορφο, θλιμμένο, νεκρωμένο, το κάλλος σου το άρρητο με αίμα σκεπασμένο.
Τα μάτια μου μοιάζουν με πηγή, ποτάμι δάκρυα χύνω, μήπως μπορέσω τις πληγές, Υιε μου να σου πλύνω!
Υιε μου γαληνότατε καύχημα και χαρά μου, πως σε θωρώ τώρα νεκρό και σχίζεται η καρδιά μου!
Φωνάζω και στα άψυχα κτίσματα να μιλήσουν, τον ποιητή και πλάστη τους, μαζί μου να θρηνήσουν. »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου