Σκότος πυκνό επικρατεί και τας ψυχάς σαρώνει,
το σώμα μένει σκοτεινό το πνεύμα υποδουλώνει.
Ο άνθρωπος δεν βλέπει πια τον δρόμο να βαδίσει,
απ’ το κακό να φυλαχτεί κι άλλον να εμποδίσει.
Γυρίζει ωσάν την πτέρυγα όπου γυρνά τον μύλο,
και δεν γνωρίζει δυστυχώς εχθρόν από τον φίλον.
Έπαψαν πια να σκέπτονται ο χρόνος τι θα δώσει,
πώς θα μπορέσει το κακό να το καθηλώσει.
Τα διάφορα της εποχής ποικίλες αμαρτίες,
οδήγησαν τα πνεύματα εις τις παραλυσίες.
Ψυχή δεν έχεις όμματα, μυαλό δεν έχεις φρένα,
για να σκεφθεί πιο λογικά τα πρώην πεπραγμένα.
Καρδιά το σώμα πρόφθασε γίνου οδηγός να πιάσεις,
ένα τιμόνι λογικό ψυχή να προφυλάξεις.
Άνοιξε συ τα ώτα σου ψυχή κατατρεγμένη,
και γύρισε και θα ιδείς το τί σε περιμένει.
Άφησε τα παράξενα συτής της κοινωνίας,
πάρε τα θεία νάματα πίστεως και λατρείας.
Διώξε το σκότος μακριά που κρύβει τα ωραία,
γιατί θα είσαι ανίσχυρη, ψεύτικη και λαθραία.
Το σκότος είναι φοβερόν, ομίχλη και δεν βλέπεις,
γι αυτό και καθημερινώς σε σφάλματα όλο πέφτεις.
Κάλυμμα είναι πένθιμο μαύρο που φανερώνει,
τα έργα και τις πράξεις σου και το μυαλό θολώνει.
Σε εμποδίζει να ιδείς αχτίνες του ηλίου,
τα πεπραγμένα άνομα του σκοτεινού σου βίου.
Ω, κοινωνία απρόσεχτη βάναυση και αθλία,
που θέλει να συνεχιστεί η φοβερή η βία.
Πόσες φορές σκεφτήκατε Θεός το πώς υπάρχει;
Ή πως επάνω στην ζωή πού κανείς άλλος άρχει!
Πόσες φορές αχάριστοι με υβρίζετε με πάθος,
κι ευθύνες ρίχνετε σε Με του σύμπαντος το άνθος.
Ψυχές που αναμέτρητες χάνονται κάθε μέρας,
είναι γιατί κυριαρχεί το άγριο το τέρας.
Είναι γιατί δεν σκέπτεσθε το τέλος το δικό σας,
και δολοφόνει γίνεσθε δια τον εαυτό σας.
Είναι γιατί δεν έχετε πίστη εσείς σταγόνα,
και για τις πράξεις σας βοά κι αυτό της γής το χώμα.
Με αίμα των μαρτύρων Μου που δένδρα εποτιστήκαν,
των ασκητών Μου οι κραυγές όλα εξεχαστήκαν;
Βρίσκεστε σεις παράλυτοι μ’ αρρώστεια που δεν
γιένει,
είναι η αρρώστεια της ψυχής το θάνατο σας φέρνει.
