Γύρισα τα μάτια μου
να δω τον εαυτό μου ,
Την ψυχική κατάσταση
στο εσωτερικό μου.
Που το έχω αφήσει
Κύριε και το έχω αμελήσει,
Και τώρα το βλέπω
σκοτεινό πληγές έχει γεμίσει.
Από τα νύχια του εχθρού
τα τόσο μολυσμένα,
Πληγώθηκε και αιμορραγεί
μεγάλε μου ποιμένα.
Με το κεφάλι μου σκυφτό
στο δρόμο μου βαδίζω
Τις αμαρτίες σκάφτομαι
ο δόλιος και δακρύζω
Σκάφτομαι πόσο πίκρανα
Εσέ το Λυτρωτή μου
Και πόση χαρά προσέφερα
εις τον εκδικητή μου
Της αμαρτίας το στρατί
βάδιζα και χαιρόμουν
Και δεν καταλάβαινα
ο δόλιος πως χανόμουν
Μα δεν βαστάνε
για πολύ του πλάνου οι χάρες
Σύντομα σε σκεπάζουν
βάσανα , συμφορές.
Φθάνοντας στο προθάλαμο
της αιωνίου οδύνης
Της τρομερής κολάσεως
πίκρας και σκοτοδίνης.
Έρχομαι σε επίγνωση
και θέλω να σωθώ
Και γω στη βασιλεία
σου Κύριε να βρεθώ.
Και τρέχει με ταπείνωση
της μετάνοιας το δάκρυ
Παρακαλώντας να βρεθώ
κοντά Σου σε μια άκρη.
Έρχομαι στο πνευματικό
λουτρό ψυχής να κάνω
Να αποβάλλω τα σαπρά
πριν αν αποθάνω.
Κάθε βρωμιά που προκαλεί
θάνατο ψυχικό
Και με απομακρύνει
από το Δημιουργό.
Θέλω να σκύψω ταπεινά
κάτω από το πετραχήλι
Τις αμαρτίες μου
να πω με τα δικά μου χείλη.
Ξέροντας πως το έλεος
αδιάκοπα σκορπάς,
Εσύ το φως και η ζωή
ο μέγας Βασιλιάς.
Και κάθε ήμαρτον Εσύ
και κάθε επιστροφή
Τα δέχεσαι με αγάπη
σκορπώντας τη στοργή.
Παράλαβε και έμενα
το αμαρτωλό παΐδι Σου
Και βαλε με στην άγια
και θεϊκή αυλή Σου
Αιώνια να ευφραίνομαι
Κύριε τα αγαθά Σου
Δοξάζοντας Πανάγαθε
το Άγιο όνομα Σου
Μέσα στη βασιλεία
Σου μετά των εκλεκτών Σου
Αυτών που σε πίστεψαν
και όλων των οπαδών Σου
Το νέκταρ πάντα να
ρουφώ της αστείρευτης πηγής Σου
Εσέ του Δημιουργού
της τριαδικής αρχής Σου.
